SOCREALIZM, ta nazwa mówi wszystko…
To sztuka wyjątkowa i jedyna w swoim rodzaju. Sztuka prosta, szczera i prawdziwa. Nie ma udawania. Wszystko od razu widać.
Kilka słów o sztuce… socrealistycznej…
Podstawowym założeniem socjalizmu, a dokładnie realizmu socjalistycznego miało być aktywne uczestnictwo sztuki w budowaniu nowego ustroju, tak aby trafiał do mas.
Dzieła socrealizmu miały ukazywać przede wszystkim głównych przedstawicieli socjalistycznego społeczeństwa, a więc oczywiście robotników i chłopów, w ich codziennym życiu ciężkiej pracy na rzecz budowy socjalizmu.
Nie można także zapomnieć o wielkich monumentach przywódców czy pionierów ruchu socjalistycznego. Dzieła w postaci takich monumentów miały umacniać wiarę społeczeństwa w sukces budownictwa socjalistycznej ojczyzny.
W Polsce socrealizm można podzielić przede wszystkim na dwa okresy: okres 1949-lata 50-te, a więc ten najbardziej gorący okres socjalizmu gdzie wszystko było w jak najściślejszym stopniu podporządkowane wielkiej sztuce socrealistycznej.
Lata 60-te i 70-te, tutaj nasuwają się od razu bloki z ”wielkiej płyty” bądź budowle czy inwestycje już w nowoczesnym wydaniu, ale cały czas z nutką sztuki socrealistycznej w tle.
Najbardziej znaną i na pewno największą budowlą socrealizmu jest oczywiście dar Stalina, dowód podkreślający wielką przyjaźń narodu Radzieckiego. PKiN został oddany dla obywateli w 1955 roku i był budowany trzy lata. Ciekawostką jest fakt, że ówczesne władze miały wpływ na gest ze strony Związku Radzieckiego, mogli wybierać między Pałacem Kultury i Nauki, a linią metra. Zdecydowali się na PKiN, który jest do dzisiaj wizytówką Warszawy i prawdziwym przykładem realizmu socjalistycznego.